Sevgi, saygı, minnet ve doğru olana dair ne varsa kalemimin ucuna iliştirip yazdım yazılarımı. Her kötünün içinde iyiyi arayarak, umuda tutunarak baktım küçük penceremden. Sonra fark ettim ki önceliği hiçbir şeye vermeyen en güzele hiç methiyeler düzmemişim. Köle etmemişim kelimelerimi,  varlıklarının yoluna…

       “Anne olunca anlarsın” serzenişi, bağrında ne yüce hakikati barındırırmış da cahil benliğim anne olana kadar görmeme izin vermemiş. 

        Anne olunca anlarmışım, dünyada anneden daha güzel yemek yapabilen kimsenin olmadığını…

        Anne olunca anlarmışım, cennetin anneyle babanın kokusundan ibaret olduğunu…

        Anne olunca anlarmışım, kaç yaşında olursan ol, anne-babanın evinde prenses olunduğunu…

        Anne olunca anlarmışım, yavrusunun yavrusuna sonsuz şefkat ve sevgi hissedildiğini…

        Anne olunca anlarmışım, sırf canı çekti diye zemheride yaz meyvesi bulacak evlat sevgisinin bolluğunu…

        Anne olunca anlarmışım, gecenin bir yarısı korkup anneyi arayınca tüm hayaletlerin uçtuğunu…

        Anne olunca anlarmışım, bol limonlu anne çorbasının her hastalığa deva olduğunu…

        Anne olunca anlarmışım, saçının teline tüm dünyayı yakacak bir babanın evladına verdiği özgüveni…

        Anne olunca anlarmışım, tüm saçma tercihlerini destekleyecek, gereksiz küsmelerini, ergenlik bunalımlarını hoş görecek kadar şefkatle dolduğunu…

Anne olunca anladım. Her zaman varlıklarına şükrettiğim ama anne olana kadar bu denli kıymetli olduklarını anlayamadığım gerçeği, her geçen gün bitmeyen sevgimin yetersiz kaldığı korkusuna dönüşüyor. Çünkü onların yıllarca sürecek olan ve bitmek tükenmek bilmeyen karşılıksız sevgileri karşısında çaresiz ve aciz kalıyor tüm duygular. Dolu dolu geçmeyen anlar zaman kaybından sayılıyor. 

Kaybettiyseniz bol rahmet olsun, ama yaşıyorlarsa ailenizin kıymetini bilin. Her gün sarılın, her gün onları ne kadar çok sevdiğinizi söyleyin. Aile huzurdur, bir gün muhakkak farkına varırsınız, yeter ki yanınızda iken sahip çıkın.

Anne-babalar keşke ölümsüz olsa…