Çocukluğumun üzerinden çokça zaman geçmedi, ama “nerede o eski bayramlar” diyen büyüklerimizin isyanına büründü kalbim. 

     Festivale dönen ülkemde, ellerinde Türk bayraklarıyla dolaşan çocukları, bando seslerini, rengarenk elbiseleriyle gösteri yapan öğrencileri, fener alaylarını, zırhlı araçların içerisinde korkusuz bir kahraman edasıyla halkı selamlayan asker ve polislerimizi özledim. Tüm balkonların ay-yıldıza sarmalanışını, bu ülkenin milli değerleriyle gurur duyan insanlarını özledim.  

     “Türk’üm, doğruyum, çalışkanım!” derken gururla bağırırdık okul bahçesinde. İstiklal Marşı’mızı okurken taş kesilirdik, saygısızlık etmekten haya ederek. 

      Şimdiki nesle bakıyorum da atasının, ceddinin mücadelesini, başarısını kalplerinde hissedemiyorlar. Çünkü bayramlarını doyasıya yaşayamıyorlar. Milli birlik ve beraberlik bilinci eskisi gibi aşılanmıyor çocuklara. Daha vahim olan ise, bu bilincin şovenizm algısına dönüştürülme çabasının gün geçtikçe yaygınlaşması. 

       Çocuklarımızın bilinçli bireyler olmasını, Atatürk sevgisiyle dolu olmalarını, milli benliklerine tüm gücüyle sarılmalarını görmek, beklentilerin zedeleneceği korkusuna sebebiyet veriyor olabilir mi? Türk tarihini, hakkını vererek sevmek ve bugün medeni bir şekilde, tüm sosyal ve siyasal haklardan yararlanabilmemizi sağlayan insanlarla, dünyayı dize getiren şanımızla gurur duymak, bir Türk evladı olarak hakkımız değil mi?

       Çocukların bayramlarını ellerinden almayın efendiler. Benliklerinden, geleneklerinden, güzelliklerinden uzaklaşmalarına müsaade etmeyin. Bırakın, atalarının dünya çocuklarına armağan ettiği bayramı, gururla kutlasınlar. Bizim atamız sayesinde dünyadaki bütün çocuklar bayram sevinci yaşıyor diye gururlanabilsinler. 

      Mis kokulu, güzel çiçekler! 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nız sizlere kutlu, bu güzel günü bize armağan edenlere de rahmet olsun…